کد مطلب:28845 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:110
امّا بعد؛ همانا بنده ای از بندگان خدا را به سوی شما فرستادم كه در دوران خطر نمی خوابد و در لحظات هراس و بیم از رویارویی با دشمن نمی ترسد و بر فاجران تبهكار، سوزنده تر از آتش است. او همان مالك بن حارث از قبیله مَذحِج است. سخنش را بشنوید و فرمانش را آن جا كه مطابق حق است، اطاعت كنید، كه او شمشیری از شمشیرهای خداست كه نه كُند می شود و نه از بُرش می افتد. اگر فرمانتان داد كه برای جنگ روان شوید، روان شوید و اگر دستور داد كه بمانید، بمانید، كه پیش افتادن و بازگشتن و عقب گرد و پیشروی كردن او همه به فرمان من است. در برخورداری از او، شما را بر خودم برگزیدم؛ چرا كه خیرخواه شماست و سرسخت و سختگیر بر دشمنتان».[1]. 2802. الأمالی - به نقل از هشام بن محمّد -: امیر مؤمنان، پیش از عزیمت مالك به مصر، چنین نامه ای به مصریان نوشت: «به نام خداوند بخشنده مهربان. سلام بر شما! همانا در حضور شما خدایی را سپاس می گویم كه جز او معبودی نیست و از او درود فرستادن بر پیامبرش محمّدصلی الله علیه وآله و خاندان او را خواهانم. بنده ای از بندگان خدا را به سوی شما فرستادم كه در روزهای خطر نمی خوابد و از ترس مرگ، از رویارویی با دشمنان عقب نمی نشیند، از رزم آورترین دلیران بندگان خدا، و از شریف ترین دودمان ها، كه از آتش برای فاجرانْ سوزنده تر است و از آلودگی و ننگ، دورترین. او همان مالك بن حارث اشتر است. نه دندانش كُند می شود و نه از بُرش می افتد. در هنگامه احتیاط، بردبار و در جنگ، متین است. اندیشه ای ریشه دار و صبری نیكو دارد. شنوا و فرمانبردار او باشید. اگر فرمان حركت داد، روان شوید و اگر دستور داد كه بمانید؛ بمانید، چرا كه اقدام و درنگ او جز به فرمان من نیست. شما را در داشتن و بهره مندی از او بر خود برگزیدم، برای خیرخواهی نسبت به شما و سرسختی بر دشمنتان. خداوند با هدایت نگاهتان دارد و با تقوا مقاومتان سازد و به آنچه دوست می دارد و می پسندد، ما و شما را توفیق دهد. سلام و رحمت و بركات خدا بر شما باد!».[2].
2801. امام علی علیه السلام - در نامه ای به اهل مصر، آن گاه كه مالك اشتر را به حكومت بر آنان گماشت -: از بنده خدا علی امیر مؤمنان به قومی كه به خاطر خدا خشم گرفتند، وقتی كه در روی زمین خدا، معصیت خدا انجام گرفت و حق او برده شد، و ستمْ سراپرده خود را بر سر نیك و بد، و ساكن و مسافر زد، و نه كار معروفی ماند كه با روی آوردن به آن آسودگی فراهم آید، و نه منكری كه از آن پرهیز كنند.